Ο μονόλογος με τον φίλο μου.

 

Τσακωνόμασταν, θυμάσαι;
Για διάφορα βέβαια, όπως κάνουν όλα τα παιδιά. Και μετά πηγαίναμε να πειράξουμε κάποιον για να περάσει η ώρα μας.

   Θυμάσαι στο σχολείο που καθόμασταν μαζί για να κάνουμε φασαρία; Πως γίνεται να το ξεχάσεις…
Κάναμε πολλά μαζί, τι να πρώτοθυμηθώ.
Αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να φύγει απ’ το μυαλό μου, είναι τις ώρες που περνούσαμε στο σπίτι σου. Ατέλειωτες ώρες…που συζητούσαμε τα πάντα.
Χα…Θυμάσαι την Άννα και τον Μάρκο;
Τι ζευγάρι κι’ αυτό. Πόσες φορές τους σχολιάζαμε.
…και όλα αυτά στην βεράντα σου, με μουσική, τσιγάρο και καφέ.
Αξέχαστες στιγμές…χαραγμένες μέσα μου. Να ξέρεις ότι δεν θα χαθούν, όπως χανόταν ο ήλιος, πολύχρωμος, μπροστά απ’ τα μάτια μας. Θα μείνουν για πάντα…

Ξεχάστηκα! Πόση ώρα δεν σου μιλάω;

Όχι… μην τσαντίζεσαι, δεν σταμάτησα… Το μπουφάν μου κούμπωσα, γιατί έχει κρύο.
Θα ανάψω ένα τσιγάρο για εμένα, θες εσύ;
Τι ρωτάω… Αφού σε θυμάμαι από τότε που δεν είχες και ποτέ δεν μου ζητούσες.
Να πάρε, σου το έχω ανάψει. Περίμενε να ανάψω και το δικό μου, να τα πούμε λίγο ακόμα.

Και… που είχαμε μείνει;
Καλά δεν θυμάμαι, αλλά σίγουρα λέγαμε για τα παλιά. Τι ωραία που ήταν.
Α ναι…πέρασα απ’ το σπίτι σου και μου είπε η μητέρα σου ότι τώρα μένεις εδώ.
Είχαμε χρόνια να συναντηθούμε και δεν ήξερα ότι μετακόμισες.
   Να σου πω την αλήθεια, δεν μου αρέσει καθόλου, η καινούργια σου γειτονιά. Όλα τα σπίτια άσπρα, μικρά και φαντάζομαι στενάχωρα. Αλλά αφού σου αρέσει εσένα εμένα δεν μου…
   Από τότε που τράβηξε ο καθένας το δρόμο του, είπαμε ότι δεν θα χαθούμε…

Μην με ρωτήσεις γιατί δεν βγαίνουν οι λέξεις. Κοιτάζω την φωτογραφία σου και θυμάμαι, όσα δεν θέλω να ξεχάσω. Είχα λαχτάρα να σε δω, να σ’ αγκαλιάσω, αλλά ο σταυρός με το όνομά σου, δεν με αφήνει.
Είσαι δίπλα μου, κοντά μου, μα η φωνή σου δεν ακούγεται καθόλου. Ήθελα τόσα να σου πω, όμως τα ξέχασα, όταν είδα μπροστά μου τόσα άσπρα σπίτια.
Συγχώραμαι που δεν αντέχω άλλο…
Όμως να ξέρεις ότι θα ξαναπεράσω, γιατί μου αρέσει η παρέα σου. Κάτσε να σου ανάψω το καντηλάκι, για να με βλέπεις που θα φεύγω. Όπως τότε…

Τα λέμε…!